Op deze eerste dag van de lente wil ik graag mijn schoonmoeder in de bloemetjes zetten. Precies een jaar geleden zat ik naast haar in het ziekenhuis, wachtend op bloedresultaten. Een dag later begon haar strijd tegen acute leukemie. Dat nieuws sloeg in als een bom en niemand wist of die bom onschadelijk gemaakt kon worden.
Gelukkig kunnen we nu één jaar later zeggen dat het haar gelukt is. Ze heeft gestreden als een leeuw. Ze bleef positief van begin tot einde. Ze klaagde nooit. Ze zag nochtans af. Ze bleef lachen, ook op moeilijke momenten. Ze hield zich sterk voor de kindjes, ook als ze gedurende weken de kindjes enkel achter glas een tiental minuutjes kon zien. Ze gaf ons nooit het gevoel dat we te weinig tijd voor haar maakten, ook al vonden wij dat soms wel van onszelf. We wilden wel elke dag langsgaan, maar ons gezinsleven liet dat niet altijd toe. Ze stelde ons soms vaker gerust dan wij haar …
Terugkijkend op het afgelopen jaar ben ik erg dankbaar. Dankbaar voor het feit dat ze gezond is. Dankbaar voor de kostbare momenten en babbels die we hadden. Dankbaar voor een überpositief ingestelde oma, die waar nodig inspringt. Die geniet van het leven. Die een levend bewijs is voor hoe je altijd moet blijven geloven.
Schone moeder, ik kom ondertussen al 11 jaar over de vloer bij jullie. Ik heb je de laatste twee jaar pas echt goed leren kennen en ik ben oprecht blij dat jij mijn schoonmoeder bent. Je bent een sterke madam en ik zie je graag.
Jo-Lynn
Tussen de soep en de patatten 