Waarom ik niets meer te zeggen heb …

Vrijdagmorgen was het zover. Lou mocht een half dagje mee naar school om kennis te maken met juf Inge en zijn klas. Zoals het een goede moeder betaamt, zorg je dat zijn boekentasje klaarstaat en bereid je hem voor op wat komen gaat. Maar dat was buiten Lenn gerekend.

Hij nam die taak heel serieus op zich. Hij overdonderde zijn broer van ’s morgens vroeg (lees: om 5u waren die sloebers wakker) met allerlei vragen en tips:

“Lou, wil jij melk of water?”

“Lou, welk symbooltje ga jij kiezen bij juffrouw Inge?”

“Lou, op de speelplaats moet je niet bij de grote kindjes spelen, die zijn gevaarlijk.”

“Lou, jij moet niet blijven eten, jij bent nog klein, mama komt jou halen.”

“En je weet het, Lou, niét krabbelen hé! Anders gaat juffrouw Inge boos zijn!”

Je kunt je wel voorstellen dat we strike lagen. Lou trok er zich uiteindelijk niets van aan, ging zonder boe of ba al kletsend naar school en keek niet eens om toen de bel ging en hij mee moest lopen in de rij. De ochtend verliep vlekkeloos en mama had de tijd om eens rustig boodschappen te doen. Win-win, me dunkt!

Jo-Lynn

 

PS Je kunt nu ook volgen op de facebookpagina.