The best of Simple Comme Bonjour °1

Ge moogt ze uitdoen… 

… “ge moogt ze uitdoen”, zei de huisdokter.
… “ge moogt ze uitdoen”, zei de verpleegster van Kind en Gezin.
… “ge moogt ze uitdoen”, zei de dokter van Kind en Gezin.

Mijn eerste reactie: Een baby kun je niet uitdoen. Jammergenoeg. Ik zou soms wensen dat ik ze kon uitdoen. Dat er een knop op stond om ze uit te doen! Een pauzeknop zou ook al iets zijn. Zodat ik me tenminste kan douchen op het moment dat IK wil en niet op het moment dat ZIJ wil. Zodat ik kan eten terwijl mijn eten warm is en het niet achteraf moet opwarmen in de microgolf omdat baby Lotte ook per sé om 18u wil eten zoals de grote mensen.

Na een aantal seconden had ik door dat ik Lotte moest uitkleden. … De zoveelste confrontatie van mijn West-Vlaams boerentaaltje met het sappige Limburgs. Het blijft toch iets raars, dat Limburgs. Ooit zal ik het wel leren :-).

The best of Simple Comme Bonjour °2

Naaimoeders 

Vandaag ben je pas een perfecte mama als je creatief bezig bent. Internet puilt uit van de webshops met fleurige stofjes en het lijkt alsof de hele wereld ineens Mme Zsazsa herself geworden is. De decoratie in je huis maak je zelf, de kleren voor je kind(eren) ook en als je nog tijd over hebt, gooi je er nog een paar rokjes voor jezelf tegenaan en naai je wat extra knopen aan je vent z’n hemd.
Ik ken van die perfecte naaimoeders. Toch zeker één. Ze slaagt er in om luiertassen uit haar mouw te schudden, haakt mobielen, naait sjaals alsof haar leven er van af hangt en haar kinderen hebben de schattigste zelfgemaakte kruippakjes aan.

Zelf ben ik ook heel creatief… in het bedenken hoe iets er zou moeten uitzien. Ik doe mijn uiterste best om ook zo’n naaimoeder te worden, maar ik slaag er niet in. Ik ben niet perfectionistisch genoeg, het is allemaal al snel goed genoeg maar zo werkt naaien niet. Erg, voor iemand die tussen de naaimachines opgegroeid is. Als kind probeerde ik al handtassen te maken uit overschotjes echt leder van m’n vader. En in m’n hoofd was het altijd perfect maar de uitvoering viel iets minder goed mee…

Vorig jaar ging ik naar de naailes. Daar leerde ik een rok maken. De rok houdt maximaal rekening met “mijn rondingen”. Dat moest van de madam van de naailes, daar bleef ze maar op hameren. Ze had duidelijk niet goed naar mij gekeken want ik héb geen rondingen. Bijgevolg is het een zwangerschapsrok geworden, enfin dat dacht ik voor ik zwanger was. Het moment dat ik effectief een buik had, paste de rok nog steeds niet. Ik leerde wel veel bij in de naailes. Vooral hoe je alles opnieuw los moet maken. (Een kunst op zich!)

Patronen zijn niet zo m’n ding. Nochtans zouden ze je leven makkelijker moeten maken, maar ik ben van het principe dat ik het zonder ook wel kan. Niet dus. Zo maakte ik laatst een broek voor Lotte. Achteraf gezien is het een harembroek geworden. En zelfs als je weet dat het een harembroek is, dan nog trekt hij op niets.

Een lampenkap behoorde ook al tot m’n projecten. Dat leek me pas echt gemakkelijk. Gewoon een rechthoekig stuk stof met wat baleinen aan gestikt. Ik moet – in een niet-perfectionistisch, onoplettend moment – echter toch ergens één of twee millimetertjes mis gemeten hebben… Waardoor de lampenkap 2 dagen vol wasknijpers in onze living gestaan heeft omdat het stofje niet bleef zitten. Maar nu is het wel ok, alleen een beetje scheef van er aan te trekken, maar best wel ok… Als je niet te dicht gaat kijken…

Toch blijf ik zoeken naar leuke stofjes en ga ik nu en dan vol goede moed achter mijn naaimachine zitten. Ik ben trots op mezelf dat ik er zo optimistisch onder blijf, na al die mislukkingen. Vorige week heb ik ook een patroon gekocht voor babykleren. Geef toe, dat is al een eerste stap in de goede richting… Misschien word ik toch nog een perfecte naaimoeder.

Marie

The best of Skunkamamsie °1 De Harlequinjurk

Het moet ondertussen het meest gekende jurkje van Vlaanderen zijn: de Harlequin uit La maison Victor.

Op nummer 1 staat dan mijn versie van de Harlequin:

La maison Victor… een veelbesproken nieuw magazine waarvoor ook ik onmiddellijk naar de winkel liep. Het is een mooi magazine om in te bladeren en ideetjes op te doen, maar vooral de ideale gelegenheid om eindelijk eens een eerste jurkje voor mezelf te maken!

Op het stoffenspektakel kocht ik een dikke felblauwe tricot waarvan ik normaal een Burda 7828 zou maken, maar de harlequin jurk sprak me meer aan, dus zette ik de schaar er toch maar in.

Op zich is het een eenvoudig jurkje om te maken, maar jammer genoeg klopten de maten aan geen kanten. Volgens de tabel moest ik een 36 maken (wat trouwens ook mijn confectiemaat is), maar de jurk viel echt veel te wijd en veel te lang uit. Ik was heel even in paniek en vervloekte mezelf al omdat ik  mijn mooi stuk stof had versneden, maar ik vond de kalmte snel terug 🙂

Ik haalde een passend tricotkleedje uit mijn kast en legde dat op mijn geknipte stof. Ik tekende de lijnen over, rekende een cm naadwaarde bij en stikte met een witte draad op mijn getekende lijn zonder de draad vast te hechten. (Ik was met andere woorden te lui om met de hand te rijgen 😉 )

Hop, een pasbeurt later toch nog beslist om er nog een cm bij te doen (kwestie van het risico niet te lopen dat de jurk te veel krimpt in de was) en dan kon het definitieve stikken beginnen. Daarna de witte ‘rijg’draad eruit en klaar was Kees!

Voor de afwerking van de mouwen kun je kiezen tussen de biaismanier of de belegmanier. Ik koos voor de biais omdat dat me het snelste leek. De zoom onderaan kortte ik ook nog een heel stuk in, want de jurk kwam eerst tot goed over mijn knieën en dat trok op niets…

Ik weet niet of het nu aan mijn tricotkeuze lag, maar ik heb dus wel heel wat aanpassingen moeten doen aan de jurk. Desalniettemin – ik hou van dit woord – ben ik content met het resultaat!

Zie hier mijn eerste jurk:

Benieuwd naar jullie meningen en ervaringen!

Dit was mijn laatste ‘best off’-post, laat die nieuwe start maar komen nu!

Veel liefs

Jo-Lynn

The best of Simple Comme Bonjour °3

Meneer Doktoor…

Gisteren ging ik langs bij de dokter voor m’n griepje. Nog tot woensdag thuis.-

Wat me toch altijd opnieuw verbaast in wachtzalen van dokters, is hoeveel mensen daar zitten die volgens mij helemaal niet ziek zijn. Dat is in Knokke zo. En dat is in Hasselt ook zo. Blakend gezond waren ze gisteren weer, de mensen die voor mij binnen mochten (die na mij eigenlijk ook). Als je dan in de ruit kijkt naar de weerspiegelingen, ben jij de enige die er uit ziet als een uitgewrongen schotelvod.

Zouden die daar dan allemaal zitten voor een doorsnee controletje van hun cholesterol en hun bloeddruk? Zo veel cholesterol is er nu toch ook niet in de wereld? Wat voor andere doorsnee controletjes kan een dokter nog doen? En moeten ze daarvoor gaan op het uur van de zieke mensen? Ze zouden aparte uren moeten voorzien voor mensen die niet ziek zijn!
Wat ook kan, is dat ze graag een griepje zouden hebben zodat ze thuis kunnen blijven. Echt, ze weten niet wat ze missen (dit is sarcastisch.)!

Die laatste optie lijkt me trouwens heel plausibel. Wat ik gisteren zag degouteerde me zo erg: Je kent het wel, als je een pagina wil omslaan, en het lukt niet, dat je dan even aan je vinger likt en dat de pagina blijft plakken,………. Heb je al ooit iemand geweten die aan de pagina ZELF likt? Ik niet! Nu zat daar gisteren dus een oudere meneer, die bij iedere pagina van het tijdschrift dat hij aan het lezen was, aan het boekje zelf likte. Mijn maag keerde al door het zicht alleen (niet door het griepje!). Dat je dat nu thuis doet bij je eigen boeken, tot daar. Daar heb ik geen zaken mee. Maar in de wachtzaal van een dokter, waar de ene zieke na de andere die tijdschriften vast heeft… JEEK! Dat is toch vragen om de buikgriep, geef toe?
Hij heeft uiteindelijk ook nog een aantal bladen uit het tijdschrift gescheurd – iets wat je ook al niet doet in een wachtzaal vind ik persoonlijk – maar het waren niet deze waar hij aan gelikt had.
(Nee, ik heb geen tijdschriften gelezen, en nee, ik ga daar ook nooit geen tijdschriften meer lezen).

De rest van de wachters waren een stuk of 4 levendige Turkse vrouwen die een plaats afgesproken hadden om koffiekransje te doen veronderstel ik. Dat was nu toevallig de wachtzaal van de dokter geworden. Voor hen wel vervelend, want ze moesten constant naar buiten om te gaan roken. Volgende keer beter nadenken, dames!

’t Is toch een apart publiek dat in wachtzalen zit hé :-). Respect voor de huisdokters!

Marie

The best of Simple Comme Bonjour °4

Openhartig…

Als je mama wordt, word je verantwoordelijk. Voor een piepklein hulpeloos mensje. Voor een gezin dat nu uit drie personen bestaat (en twee katten, njah…). Voor een huishouden dat wat professioneler en minder à l’improviste gerund moet worden (anders is die banaan voor de fruitpap groen in plaats van geel op het moment dat je hem nodig hebt).

Je verandert mentaal, in je denken… misschien verander je zelfs een beetje van karakter. Ik ben altijd al zorgzaam geweest. Ze noemden me vroeger al “mamamarie”. Maar nu lijk ik plots overbezorgd. Niet alleen naar mijn kleine baby toe, maar ook naar andere mensen. Het voelt alsof je een stukje voor de wereld moet zorgen. Omdat je mama bent en mama’s zorgen nu eenmaal.

Je krijgt er ook meer zelfvertrouwen door. Als er mij nu een jongen aanspreekt aan de tram, denk ik: je moest eens weten knulletje, ik ben wel mama! Als ik ergens naartoe moet op onbekend terrein met de auto (ik ben geen auto-held), denk ik: niet trunten, je bent nu mama. Ook op het werk voel ik me zekerder. Volwassener. Minder ‘pas-afgestudeerd’. Met mijn voeten wordt niet gerammeld. Omdat ik mama ben.

Maar als ik in de spiegel kijk, zie ik geen mama. Als ik Lotte afhaal in de crèche, ben ik veel jonger dan de andere mama’s. En ergens diep vanbinnen, voel ik me nog exact hetzelfde als toen ik 16 was… Alleen blijkt dat al 10 jaar geleden en reed ik vandaag voor de eerste keer met een railpass in plaats van een gopass op de trein. Omdat ik mama ben. Nah!

Marie

The best of Skunkamamsie °2 DIY Slab met lange mouwen

Dat kleine kindjes niet in staat zijn om proper te eten, dat hebben ook jullie ondervonden, want menig bloglezer had nood aan een slab met mouwen!

Op nummer 2 de gerecyKleerde slab met mouwen:

Zoals alle mama’s van kleine schattige peuters en kleuters ben ik grote fan van de slab met mouwen van Koeka. Zo’n slab kost 14,99euro en met twee kleintjes in huis nu wordt dat een dure bedoening. Dussss, proberen we ze zelf te maken!

In het kader van de recykleerweek van boomie heb ik enkele weken geleden mijn kleerkast grondig uitgemest. Veel T-shirts werden verknipt om als boordstof te gebruiken en enkele leukerds werden aan de kant gehouden voor deze slabben. De T-shirts zijn allemaal van manlief, maar toch wat aan de versleten kant. Ideaal slabmateriaal dus! 🙂

Hoe begin je er nu aan?

1) Leg een gekochte slab met mouwen op je T-shirt, teken over en knip uit door de twee T-shirtlagen (voor- en achterzijde). Dit hoeft helemaal niet te precies te gebeuren. (aangezien ik het knipwerk al enkele weken geleden deed, heb ik hier geen foto van…)

2) De achterzijde van je slab hoeft niet zo lang te zijn als de voorzijde, dus knipte ik die enkele centimeters onder de oksels recht af.

3) Leg het T-shirt op een oude/gekochte handdoek. Leg de mouwtjes naar binnen en knip vervolgens de vorm uit de handdoek.

! Aan de hals knip je ongeveer de vorm van de voorkant van je T-shirt.

4) Leg de handdoek op het T-shirt met de goede kanten op elkaar en speld van oksel naar oksel vast.

5) Stik van oksel naar oksel op persvoetbreedte. 

 6) Keer om en dan ziet de slab er al zo uit:

7) Leg de slab nu met de handdoekzijde naar boven en speld de schoudernaden zo netjes mogelijk. De halsnaad kun je ook spelden, maar ik vond dat niet echt nodig.

8) Stik zo netjes mogelijk op de bestaande naad. Als het niet zo netjes lukt, is dat niet zo erg, het is maar een slab uiteindelijk. 😉

Zo ziet het stiksel er bij mij uit:

9) Leg de mouwen met de goede zijden op elkaar en stik vast op persvoetbreedte tot aan de oksel.

10) Dan rest ons nog juist de achterzijde van de slab. Plooi de rand een cm naar binnen en speld vast.

11) Stik van oksel naar oksel dicht en …

Klaar is die slab met mouwen! 

Wie wil kan de rand nog doorstikken, maar ik had er even geen zin in 🙂 Misschien doe ik het later nog wel…

Als er nog vragen zijn, shoot!

Hopelijk heb je er wat aan!

Als je zelf ook aan de slag zou gaan, zie ik graag het resultaat van al die slabbetjes. Het is echt snel gefikst, op anderhalf uur had ik 4 exemplaren!

Veel liefs

Jo-Lynn