Hipsterpapa

De tijd dat papa’s zich niet om hun uiterlijk bekommerden is over. Finito. Ik weet niet of er ooit zo’n tijd bestaan heeft, want Stefan wil er goed uit zien sinds hij papa is. Voor Lotte. Daarom gaat hij heel toegewijd iedere week minstens één keer zwemmen én, je gelooft het nooit, geeft hij geld uit aan alle soorten crèmekes en scheerspul.

Als je een hippe vent wil zijn, dan moet je daar uiteraard ook wel mee bezig zijn. Je ziet tegenwoordig de retro barbershops als paddestoelen uit de grond schieten en ook in het Vier programma “het Klapsalon”  komen geregeld echte barbieren met baarden (barbaarden?) in beeld. Wie de aanzet gaf? Geen idee. Waarschijnlijk één of andere ijdeltuit met nostalgische trekken?

Hier wordt ’s avonds niet meer naar websites van auto’s gesurft. Neen, nu leest de man des huizes reviews over aftershave en andere smeersels. En als hij dan eindelijk dé zeep heeft gevonden die overal wordt aanbevolen, dan blijkt dat die in heel Hasselt niet te verkrijgen is en zijn we gedoemd om in Beverlo (of all places) naar een échte Barbershop te gaan.

Het is een feit dat scheren in ons huis de laatste weken een hele nieuwe dimensie kreeg. Niet meer snelsnel om de twee dagen maar elke dag 10 minuten vroeger opstaan (nog vroeger, je leest het goed) en tijd…nemen…veeeeeeeeeel…schaarse…badkamertijd… Om te zepen, te scheren, nog te zepen, nog te scheren enzovoort. Ik ben er nog niet uit hoeveel keer het proces herhaald moet worden, maar ik kan je vertellen dat het niet op 3 minuten gedaan is.

Lotte vindt het allemaal best. Ze moet nu iedere dag voelen hoe zacht papa z’n wangen zijn en ruiken hoe lekker papa ruikt. Meestal trekt ze een gek gezicht en zegt ze “bèèèèèèèh”. Nu en dan krijgt papa er een klets in z’n gezicht voor in de plaats.

Je moet er iets voor over hebben om een hippe papa te zijn.

Marie

Ik doe aan mama-sport.

Of ik hobby’s heb? Weinig. En doe ik aan sport? Ook niet… Soms krijg ik van die schuldbewuste opwellingen waarin het engeltje op mijn schouder zegt dat ik meer aan sport zou moeten doen omdat dat goed voor me is. Of gewoon “aan sport” tout-court. Dat impliceert al dat het meer zou zijn dan wat ik nu doe. Maar het duiveltje op de andere schouder analyseerde een doordeweekse dag en vond het wel ok qua beweging.

Het begint al met het klaarstomen van een 17 maanden oude peuter die nog steeds niet loopt (ik laat even in het midden of dat een voor- of nadeel is). Dat is dus fitness met een gewicht van ongeveer 11 kilo. En in de fitness werken de gewichten normaalgezien niet tegen hé. Mijn gewicht wel. Nadat ik de tegenstribbelende peuter opgefrist en voorzien heb van de nodige basisbehoeften, zweet ik me al te pletter en dan ben ik nog niet eens de trap naar beneden gewankeld in m’n dikke jas met een sjakos, luiertas, en een peuter. (Om beneden te beseffen dat m’n sleutels nog boven liggen.)

Een wandelingetje van tien minuten naar de crèche is daarna, samen met het fietstochtje van vier minuten naar het werk, mijn “echte” beweging.

Bij het thuiskomen ’s avonds probeer ik eerst wat quality-time te voorzien met dochterlief door wat te dansen en liedjes te zingen. Kind & Gezin zegt immers dat baby’s en peuters veel te weinig bewegen. Meer dan handjes draaien en meezingen doet mijn peuter jammergenoeg nog niet. Als gevolg daarvan loop ik dan maar als een bezetene door de living, met het gewicht van 11 kilo op m’n ene arm en de andere arm enthousiast zwaaiend in de lucht. We noemen het dansen. Het is te zeggen: mama “danst”. Lotte zit maar wat te hossen op m’n heup en kijkt me nu en dan vragend aan met een “what the …. – blik”. Tot ze het na een kwartier kotsbeu is en begint te zeuren.

En dan… durft ’s avonds het engeltje in m’n oor te fluisteren dat ik wat meer aan sport zou moeten doen! Merk op dat ik hier nog niet eens over normale huishoudelijke taken heb gesproken. Laat ons zeggen dat ik gemiddeld vijf keer per dag in schuim en zweet sta. Deze keer luister ik naar het duiveltje. Ik doe aan mama-sport.

Marie

Boekbaby’s en babyboeken

Kind en Gezin promoot het zo graag, voorlezen voor je baby. Dankzij het hele “boekbaby’s” project kregen we al een aantal boekjes cadeau. En ik ben zelf ook heel erg overtuigd van de voordelen van voorlezen voor baby’s.
Ik las al voor toen Lotte nog maar 2 maanden oud was. Iedereen weet immers dat “structuur” ervoor zorgt dat een baby beter inslaapt en ook doorslaapt. Dus ging ik vol goede moed een avondritueeltje inbouwen en daar hoorde een boekje voorlezen bij. Tevergeefs. Op het inslapen en doorslapen had dat boekje maaaaaaandelang geen effect. Maar ik merkte wel dat Lotte genoot van het momentje op mama’s (of papa’s) schoot, ook al sjiekte ze liever op de kaft, mepte ze het boekje uit je handen en scheurde ze de flapjes er af. Dus we gingen door…

Ondertussen is het “boekje lezen” helemaal ingeburgerd bij onze peuter. Ze kan ’s avonds zelf een boekje kiezen, antwoordt op de vragen die je stelt (waar is de aap? “Daaaaaaa”, wat is dit? “poooeeessj”) en is door het dolle heen met een volle tas nieuwe kartonnen boekjes van de bib. En toch blijft het moeilijk om op een rustige manier een boekje voorgelezen te krijgen…

Peuters (en zeker de hyperactieve zoals die van mij) houden er namelijk van om het boekje ondersteboven, achterstevoren en liefst met 4 pagina’s tegelijk te lezen. Ze draaien de blaadjes zo snel dat je ze niet gelezen krijgt. De verhaallijn gaat volledig verloren. Soms is het zo erg dat je je zelf vragen begint te stellen bij “the point” van het boekje. Eigenlijk is het vaak meer een worstelgevecht dan een gezellig knuffelmoment.

Ondanks alles zie je haar wel de taal opslorpen en snapt ze al zoooooveel op die jonge leeftijd. De truc is gewoon om ze in een houdgreep te nemen en er toch tijd voor te maken. Iedere avond opnieuw. Want nu slaapt ze soms wél door. En ik ben ervan overtuigd dat het boekje daar misschien wel iets mee te maken heeft ;-).

Marie

Feesten als een échte mama

Toen we nog studeerden, was er nu en dan eens een Upperdare-party bij iemand op kot (je-weet-wel…). Dat ging gepaard met een hoop alcohol, gegiechel en achteraf gingen we uit. Zoals dat moet als je een feestje geeft. Toen lachten we meestal nog met Tupperware, tenzij het ging om het meenemen van overschotjes eten van mama. Dan waren die potjes toch best wel handig.

Nu we zelf de 30 naderen, is er geen ontkomen meer aan de Tupperware-hype en is een Upperdare-party het verste van onze gedachten (slapen is belangrijker!). Die Tupperware-hype duurt al decennia lang. In de jaren ’70 kregen jonge koppels die trouwden een lading Tupperwarepotten waar ze hun hele getrouwde leven mee toekwamen. Godzijdank zijn we daar tegenwoordig al wat van afgestapt, zowel van dat trouwen als van die potten. Toch blijft iedere zichzelf respecterende huismoeder zweren bij Tupperware. Ik snap ook waarom want na al verschillende plastieken dozen uitgeprobeerd te hebben, vind ik die van Tupperware ook de beste.

Maar het concept blijft toch gek, niet? Een troep vrouwen die zich verzamelt bij één slachtoffer (in dit geval Jo-Lynn!) thuis. Een slachtoffer dat waarschijnlijk in haar jonge jaren ooit gezworen had om nooit-van-ze-leven een Tupperware-party te geven. Dat slachtoffer zorgt voor een hapje en een drankje en dan komt er “een Tupperware-consulent” ten tonele die je om de oren slaat met allerhande potten en keukengerief om je kasten mee te vullen. En ALTIJD slagen ze erin om je te doen geloven dat je nog iets nodig hebt! Een hele avond wordt daarmee gevuld… Met potten doorgeven, deksels open en dicht doen, ajuinen snijden in 2 seconden, rijst koken in 3 seconden, eieren klutsen in 4 seconden, enz… Iedereen moet eraan geloven en lijkt het nog leuk te vinden ook!

Party like a real mom… right!

Marie

Mama oorlogen?

De laatste tijd zie je het “mommy wars” filmpje her en der opduiken. Ik bekeek het op de website van Famme. Ik had zelf nog nooit echt stilgestaan bij het feit dat er zoveel verschillende mama-strekkingen zijn. Maar geef toe, ze zijn heel erg herkenbaar. De radicale borstvoedingsmoeders, de thuisblijf-mama’s, de draagdoekmama’s, de carrièrevrouwen, moeders die hun kinderen halve wortels en hele bloemkolen geven als ze 6 maanden oud zijn (Rapley methode)… In het filmpje worden er een aantal heel mooi en typerend weergegeven en we kennen allemaal mama’s die we netjes in één van die hokjes kunnen stoppen. En we kennen ook allemaal mama’s die neerbuigend kijken naar mama’s uit andere hokjes.

Maar nu ben ik me beginnen afvragen in welk hokje ik mezelf dan stop als mama? Ja, ik heb borstvoeding gegeven. Vier maanden, omdat ik daarna naar Brussel moest pendelen en dat niet meer haalbaar was. Echt radicaal kun je me dus niet noemen. Ja, ik heb een draagdoek, waar Lotte als hele kleine baby vaak dutjes in deed omdat ze dat niet wou in haar bed. Nu weegt ze 10 kilo en zit ze geen seconde stil, dus echt aangenaam is het niet meer om ze in een draagdoek te plooien. Thuisblijven “voor de kinderen” zou ik op drukke momenten wel eens van durven dromen, maar dat wil onze bankrekening jammergenoeg niet. En om carrière te maken zit ik in de verkeerde sector…

Wat voor moeder ben ik dan? Ben ik wel zeker genoeg van mijn strekking? Moet ik duidelijker keuzes gaan maken en standpunten innemen? Of mag er ook tijd en ruimte zijn om wat aan te modderen en van alles wat uit te proberen? Ik ga voor het hokje van de “liefhebbende-mama’s” denk ik. Dat lijkt mij voldoende theoretisch onderbouwd.

Marie

The best of Simple Comme Bonjour °1

Ge moogt ze uitdoen… 

… “ge moogt ze uitdoen”, zei de huisdokter.
… “ge moogt ze uitdoen”, zei de verpleegster van Kind en Gezin.
… “ge moogt ze uitdoen”, zei de dokter van Kind en Gezin.

Mijn eerste reactie: Een baby kun je niet uitdoen. Jammergenoeg. Ik zou soms wensen dat ik ze kon uitdoen. Dat er een knop op stond om ze uit te doen! Een pauzeknop zou ook al iets zijn. Zodat ik me tenminste kan douchen op het moment dat IK wil en niet op het moment dat ZIJ wil. Zodat ik kan eten terwijl mijn eten warm is en het niet achteraf moet opwarmen in de microgolf omdat baby Lotte ook per sé om 18u wil eten zoals de grote mensen.

Na een aantal seconden had ik door dat ik Lotte moest uitkleden. … De zoveelste confrontatie van mijn West-Vlaams boerentaaltje met het sappige Limburgs. Het blijft toch iets raars, dat Limburgs. Ooit zal ik het wel leren :-).