Goedgemutst vertrokken we dinsdagmorgen te voet naar school. Die veel te grote rugzak op dat kleine lijfje deed me toch even slikken. De tijd vliegt en ik kan niet zeggen dat ik dat leuk vind. Aangekomen op de speelplaats leek het even alsof ook hij er nog niet klaar voor was, maar toen de bel ging, volgde hij zonder omkijken (en zonder kus) zijn neefje naar de rij. Weg was hij en daar stond ik dan. En zo ging dat de rest van de week.
Qua gestalte heeft hij nog wat in te halen, maar daar blijft het ook bij. Aan moed en durf geen gebrek. Lou gaat niet op het potje of toiletje als hij dat niet wil, hij neemt initiatief, wil liefst altijd de eerste zijn, zegt aan zijn klasgenootjes waar het op staat (nee, ze mogen op woensdagmiddag niet mee naar oma Bientje …) en hij geniet. Oooh, wat geniet hij van het groot zijn. Geen uitgeput Lou’tje als hij thuiskomt, maar een hyperactief, vermoeiend en luidruchtig kereltje dat thuis ook nog eens al zijn nieuw geleerde streken wil demonstreren. En ik? Ik sta erbij en kijk ernaar. Een mooi begin van een nieuw tijdperk voor mijn kleine man!
Naar de grote school gaan, betekent ook afscheid nemen van de crèche en dat probeerden we in stijl te doen. Voor zijn topjuffen naaide ik tijdens de vakantie een omkeerbare tas en voor de kindjes lepelvliegtuigjes uit vilt. Alle patronen komen uit het boek ‘Zo Geknipt 1’. De stof is van Soft Cactus (eerste reeks) en het vilt kocht ik op het Stoffenspektakel.
Jo-Lynn
Tussen de soep en de patatten 