Let it go

Ik moet mezelf verkeerd begrepen hebben, want 40 dagen bloggen werd 40 dagen niet bloggen … Oeps! Niet dat dat grote gevolgen met zich meebrengt, maar ik zou hier toch wat regelmatiger mijn ding willen doen.

Ik ben stiekem jaloers op al die bloggers die zomaar eventjes uit de losse pols dagelijks een al dan niet samenhangend, met de nodige humor overgoten, persoonlijk stukje tekst op ons loslaten. Het lijkt hen zo weinig moeite te kosten (ik zeg wel lijkt), ze schrijven wat ze denken of voelen en that’s it. Hier speelt mijn job als leerkracht Nederlands me wel parten, vermoed ik. De drang om elke zin wel 10x opnieuw te beginnen, om toch maar geen spel- of typefout te maken en de overweging of wat ik typ wel interessant genoeg is, belemmeren mijn schrijfproces nog steeds te vaak. Daarbij komt dan ook de bedenking of mijn twee zonen het over tien jaar wel zo fijn zullen vinden dat hun moeder hier het een en ander op dat wereldwijde web gegooid heeft zonder hun toestemming. En waar ligt de grens?

En dan denk ik weer, wanneer gaat die radar in dat hoofd van mij nu eens stoppen met denken? Je kunt alles overdenken, je hele leven lang (en believe me, ik ben the queen of reflection). Ben ik een goeie mama? Ben ik een goeie vrouw voor de wederhelft? Ben ik een goeie leerkracht? Heb ik die les goed aangepakt? Wat kon beter? Ben ik een goeie vriendin, een goeie dochter/schoondochter/zus/schoonzus/meter? Denk ik wel genoeg na over wat ik zeg? Had ik dat niet beter anders gezegd?  … Ik kan er wel een hele blogpost aan wijden.

Misschien kom ik enorm onzeker over nu, maar eigenlijk ben ik er gewoon van overtuigd dat er op alle gebied altijd ruimte voor verbetering is, dat ik nooit de perfecte mama, zus, vrouw, dochter, leerkracht, vriendin, meter … zal zijn en dat dat oké is. Of misschien ben ik gewoon een strever die altijd op zoek zal gaan naar de overtreffende trap. Wie zal het zeggen? 😉

Wat deze blog betreft, zal ik in ieder geval proberen om die radar even on hold te zetten en te schrijven wat goed voelt op dat moment, zonder me al te veel vragen te stellen. Eens zien hoe dat verloopt!

Jo-Lynn

 

5 redenen om Bloglovin te installeren

Gisteren vertelde ik al over de app die hier dagelijks geopend wordt. Toen ik zwanger was van Lenn (en Bart volop aan het verbouwen was) leerde ik Bloglovin kennen. Ik was heel snel verkocht. Ik volgde in den beginne veel creatieve blogs en mamablogs, maar dat groeide ondertussen uit tot een grote collectie met kookblogs, persoonlijke blogs, reisblogs …

Waarom Bloglovin misschien ook iets voor jou is?

1. Je hoeft zelf geen blog te hebben om via Bloglovin blogs te kunnen lezen. Het enige wat je moet doen, is je aanmelden.

2. Je kunt heel selectief te werk gaan en alleen die blogs volgen waarvan de thema’s, de schrijfstijl, de foto’s … je aanstaan. Anders dus dan bij Facebook waar je tussen de bomen (lees: advertenties, zinloze filmpjes e.d.) het bos (lees: de persoonlijke ervaringen van mensen die je kent) niet meer kunt zien.

3. Je hebt altijd inspiratie op knutsel-, opvoed-, kook-, reis- , uitstapjes-, cadeautjes-, lifestyle-, interieur- en ga-zo-maar-doorvlak, want je kunt een post bewaren onder een door jouw gekozen categorie. Voor de nieuwsgierigen: je kunt onder ‘collections’ op mijn profiel zien welke posts ik zoal bewaard heb de afgelopen jaren (het zijn er véél!).

4. Je hoeft geen webadressen meer te onthouden onder Favorieten of in je mailbox om er doelbewust naar te surfen. De app geeft je telkens een update van je ongelezen posts van je favoriete blogs.

5. Je kunt een interessante blogpost heel gemakkelijk sharen via het pijltje onderaan en zo anderen inspireren.

Ik maak wel eens een lijstje van enkele (in mijn ogen) leuke blogs om te volgen!

Hopelijk heb je er wat aan!

Jo-Lynn

 

Waarom blog ik?

Een vraag die ik mezelf ook vaak stel. Een blogpost schrijven is best tijdrovend, je wikt en weegt je woorden en twijfelt vaak of je wel op de publiceerknop zal duwen. Je twijfelt over de onderwerpen waar je het over wil hebben, je maakt je wel eens druk over de lamentabele kwaliteit van je foto’s en zo kan ik nog even doorgaan. Het is ook niet zo dat ik mijn leven interessanter vind dan dat van een ander of dat ik de behoefte heb om facebookgewijs echt alles wat ik doe (of niet doe) te delen met de hele wereld.

Waarom ik het dan toch doe? Ik volg zelf heel wat blogs via de app bloglovin en ik word er alleen maar vrolijk van. Veel van die blogs inspireren me op creatief, werkgerelateerd en persoonlijk vlak. (Uiteraard zijn er ook blogs die alleen maar gesponsorde posts schrijven of zich alleen maar focussen op het krijgen van zoveel mogelijk volgers, maar ook daar is er een doelgroep voor.)

Ikzelf schrijf gewoon graag, dat werkt therapeutisch. Ik heb jarenlang een geschreven dagboek bijgehouden, zelf mijn fotoalbums ingeplakt met tekstjes, brieven geschreven … Door twee kleine spruiten kort na elkaar op de wereld te brengen, is dat allemaal wat verloren gegaan. Een online dagboek met mijn creatieve uitspattingen en dagelijkse bedenkingen of uitlatingen leek me daarom een mooi alternatief. Leuk om later op terug te kijken en misschien hebben jullie er uiteindelijk ook wat aan!

In het kader van 40 dagen bloggen ga ik de komende tijd proberen om die bedenkingen uit de eerste alinea los te laten en gewoon op mijn gevoel af te gaan! Benieuwd wat dat zal geven!

Jo-Lynn